زندگی ....کابوس
تقویم زندگی ام روی اول خرداد 1390 توقف کرده است و نمی خواهم حتی ثانیه ای از آن جلو نر بروم.
می ترسم ، می ترسم بروم و ببینم همه چیز راست بوده. می ترسم کابوس هایم به واقعیت بدل شوند.365روز است که دارم با این کابوس ها زندگی می کنم. درست یک سال است که رفتنش کابوس شب هایم شده است و زندگی ام در این شب ها خلاصه می شود.
چشمانم را که می بندم انگار یک عمر می گذرد اما چشمانم را که باز می کنم
می بینم مثل همیشه مغرور و باشکوه در آسمان آبی درحال اوج گرفتن است.
نمی دانم چه اتفاقی برایم افتاده است ؛ از خوابیدن هراس دارم ،اما همه ی زندگی ام تبدیل به خواب شده است.
دلم می خواهد همیشه بیدار باشم و به او خیره شوم...
دلم می خواهد این کابوس ها تمام شود...
دلم می خواهد به تمام این آدم هایی که می گویند او رفته است ثابت کنم او همینجاست،درست مثل قبل در کنار ماست،اما... .
دوباره خوابم برده است و باز هم کابوس ها به سراغم آمدند.تقویم زندگی ام حرکت کرده و به دوم خرداد1391 رسیده است. مکان عجیب و غم آلدی است. همه آنجا اشک می ریزند. سراغش را می گیرم ، نشانی اش را با بغض می دهند.می روم، می روم تا کنارش باشم. جمعیت را کنار می زنم اما او آنجا نیست...تنها چیزی که می بینم سنگ سیاهی است که نامش روی آن حک شده است.
آنجا هیچکس حرف مرا باور نمی کند.اشک امانم نمی دهد. می خواهم فریاد بزنم و به همه بگویم که این تنها یک کابوس است...
چشمانم را که باز می کنم دیگر اشکی نیست.
اینجا او هست،
اینجا او مثل همیشه پرغرور و مقتدر ایستاده است،
اینجا مثل همیشه می گوید:
من آن گلبرگ مغرورم که می میرم ز بی آبی
ولی با خفت و خواری پی شبنم نمی گردم
مانده ام بین اینجا و آنجا! کدام زندگی است و کدام کابوس؟!
غرق این اندیشه بودم که کسی آمد و گفت:
"چه به آن اعتراف کنی چه نه؛ زندگی دست کمی از کابوس ندارد !" ...و رفت.
یه سال...
یه سال می شه روزام تاریک تاریکه
توی جاده فقط یک راه باریکه
یه سال میشه عقاب پرهاشو بسته
غم و غصه به قلب ما نشسته
یه سال می شه که آبی رنگ باخته
به رنگ مشکی کهکشون رو ساخته
یه سال می شه ، یه سالی که عذابه
یه سال می گذره که اسطوره خوابه
یه سال می شه که راه دلتنگی
داره ختم می شه به یه قبر سنگی
یه سال می شه که یاد اسطوره
فقط مونده روی دیوار خونه
یه سال می شه رفت با خاطره سازی
مرد محبوب، ناصرخان حجازی
کوثر
